Biały Kieł opowiada swoją historię

    Mam na imię Biały Kieł. Jestem wilkiem. Urodziłem się w lesie, lecz wychowali mnie ciemni bogowie. Mym panem był Szary Bóbr. Gdy myślę o tym teraz mogę śmiało powiedzieć, iż nie było mi u niego dobrze. Szary Bóbr był bardzo surowi i często mnie karał; miał ciężką rękę. Do tego prześladowały mnie inne psy. Zostałem wykluczony ze stada. Nie dane mi było poznać, czym jest zabawa. Na początku chroniła mnie matka, ale później bogowie ją zabrali. Zostałem sam. Musiałem stać się twardy i agresywny, by przeżyć. Zabijałem z zemsty i złośliwości. Przez cały czas byłem spięty i gotowy do obrony. Nauczyłem się też walczyć jak kot - cicho i szybko. W końcu Szary Bóbr sprzedał mnie Pięknisiowi. 

    Odbyło się to w porcie białych bogów. Zabijałem ich psy, dlatego zły biały bóg mnie sobie upodobał. Piękniś był okrutny. Potrzebny mu byłem do walk psów, które niezmiennie wygrywałem. To były najstraszniejsze dni mojego życia. Zaszczuty, wystawiony na drwiący śmiech, wiecznie wściekły - czułem, jak ginę. Aż w końcu któryś pies omal mnie nie zabił. Uratował mnie dobry biały bóg, którego pokochałem całym sobą. Nie było mi łatwo przełamać nieufność, ale pan był dobry i łagodny. Przestałem bać się ludzkiej ręki, poznałem, czym są pieszczoty, bezpieczeństwo i odprężenie. Pan ofiarował mi także miłość. 

    Mieszkam dziś w ciepłym kraju z moim panem, jego rodziną i moją. Jestem posłuszny, wierny i szczęśliwy. Nigdy nie przypuszczałem, że zaznam tego uczucia, a już na pewno, że otrzymam je od bezwzględnych i nieprzewidywalnych bogów.